Παλιό και αποτυχημένο το «νέο» σχολείο

Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι το «νέο» σχολείο της αγοράς, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, έχει υλοποιηθεί σε πολλές χώρες και οι συνέπειες ήταν τραγικές για την εκπαίδευση και τους μαθητές

Πρώτα ο μαθητής», διατυμπανίζει παντού το υπουργείο Παιδείας, όταν αναφέρεται στα σχέδιά του για το «νέο» σχολείο. Το «σύνθημα» δεν είναι πρωτότυπο. Ανάλογη παραπλανητική φρασεολογία χρησιμοποιήθηκε στις χώρες που προωθήθηκαν μέτρα για το σχολείο της αγοράς. Δυστυχώς, όμως, συνηθισμένα είναι και τα τραγικά αποτελέσματα για την εκπαίδευση και τους μαθητές, ιδιαίτερα για τους μαθητές των λαϊκών στρωμάτων. Κερδισμένες, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι οι επιχειρήσεις, αφού έχουν μετατρέψει το σχολείο σε ένα ακόμα πεδίο επενδύσεων και κατασκευής φθηνού ευέλικτου εργατικού δυναμικού. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία, που υπάγονται στην Αυτοδιοίκηση και χρηματοδοτούνται απ' την «τοπική κοινωνία» (τοπική φορολογία και χορηγίες), ήταν το μέσο για να δημιουργηθούν εκπαιδευτικά συστήματα με σχολεία πολλών ταχυτήτων, με διαφοροποιημένα προγράμματα, όπου η μόρφωση προσαρμόζεται πλήρως στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων - χορηγών. Παράλληλα, οι μαθητές απ' τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται στην κατάρτιση και στην αμάθεια.

Η διεθνής εμπειρία δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Το «νέο» σχολείο της κυβέρνησης είναι το σχολείο της αγοράς:

Στη Φινλανδία τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών και 50% από κρατικά κονδύλια, ενώ η πρόσληψη των εκπαιδευτικών γίνεται σε τοπικό επίπεδο, σχολικής μονάδας. Το σχολικό πρόγραμμα σε μεγάλο μέρος είναι διαφοροποιημένο, όπως και το ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο κυμαίνεται από 14 μέχρι και 30 ώρες. Το κριτήριο είναι η οικονομική δυνατότητα του κάθε δήμου και, φυσικά, το ...ενδιαφέρον των προμηθευτών εκπαίδευσης, δηλαδή των χορηγών. Μετά τα 8 χρόνια βασικής εκπαίδευσης (συν 1 έτος υποχρεωτικής προσχολικής), μόνο το 50% των μαθητών συνεχίζει στο λύκειο. Οι άλλοι μισοί μαθητές οδηγούνται στην πρόωρη, άρα υποβαθμισμένη, τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση ή στο προπαρασκευαστικό έτος για την έξοδό τους στην ευέλικτη κατάρτιση που παρέχεται από διάφορους φορείς.

Στη Δανία προωθήθηκε η αυτόνομη λειτουργία των γυμνασίων, αλλά και το σύστημα πιστώσεων κουπονιών ανά μαθητή. Ετσι, τα σχολεία λειτούργησαν ανταγωνιστικά και μειώθηκαν οι δαπάνες ανά μαθητή.

Στην Ιρλανδία η «αποκέντρωση» σε επίπεδο δήμου και περιφέρειας οδήγησε τα σχολεία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες. Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί έφτασαν στο σημείο να εργάζονται 4 ώρες, μετά το μεσημέρι, για να βρεθούν πόροι!

Στην Αγγλία η «αποκεντρωμένη» εκπαίδευση είναι θεσμός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κριτήριο για τη χρηματοδότηση είναι οι επιδόσεις των μαθητών στις γραπτές περιφερειακές εξετάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να κλείνουν συχνά σχολεία, λόγω έλλειψης πόρων, ενώ το επίπεδο μόρφωσης μειώθηκε. Παράλληλα, ο ρόλος του εκπαιδευτικού έχει απαξιωθεί, η δουλειά του κρίνεται και ελέγχεται συνεχώς, ο μισθός είναι χαμηλός, ενώ απ' το ύψος της χρηματοδότησης της κάθε σχολικής μονάδας εξαρτάται το εργασιακό του μέλλον. Η Αγγλία με όλη αυτή την κατάσταση αναγκάστηκε να κάνει «εισαγωγή» εκπαιδευτικών από άλλες χώρες.

Στη Γαλλία έχει εφαρμοστεί το μέτρο των Ζωνών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ), κομμάτι του «νέου» σχολείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν οι μαθητές των ΖΕΠ (κυρίως ήταν οι περιοχές των γκέτο), από νωρίς, να οδηγούνται στην κατάρτιση, αλλά και να περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο.

Το «αποκεντρωμένο» και διαφοροποιημένο σχολείο έχει φέρει αρνητικά αποτελέσματα σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ δεν έχουν λείψει και οι λαϊκές αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό είναι πως στη Γερμανία, σε μαθητικές κινητοποιήσεις ένα απ' τα αιτήματα ήταν «ΕΝΑ σχολείο για όλους - έξω από το πολυμερές σχολείο».

Το «παράδειγμα» των ΗΠΑ
Στις ΗΠΑ η εκπαίδευση υπάγεται στην αυτοδιοίκηση κάθε πολιτείας, όπου διαμορφώνονται διαφορετικά προγράμματα σπουδών, τα οποία και χρηματοδοτούνται απ' τις επιχειρήσεις. Τα αποτελέσματα είναι η έντονη ταξική διαφοροποίηση και το το χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης για τους μαθητές από φτωχές περιοχές.

Σε παλιότερο κείμενο του υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ με τίτλο «Στρατηγικό πλάνο για τα δημοσιονομικά έτη 2007-2012» αποτυπώνονται πλήρως τα αποτελέσματα του διαφοροποιημένου σχολείου και αποκαλύπτονται οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση: Μόλις το 65,8% διαθέτει επάρκεια στην ανάγνωση και χρήση της γλώσσας, ενώ το ποσοστό μειώνεται στους «μαθητές με χαμηλό εισόδημα» και φτάνει το 52,6%. Αντίστοιχα, το 63,4% του συνόλου των μαθητών διαθέτει επάρκεια στα μαθηματικά, ενώ και εδώ το ποσοστό μειώνεται για τους μαθητές από φτωχές οικογένειες (50,7%). Επιπλέον, το 30% του συνόλου των μαθητών της Α' Λυκείου δεν ολοκληρώνουν τη φοίτηση στο Λύκειο. Για τα παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει το 50%.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν σχολεία πλουσίων και φτωχών. Η εκπαίδευση χρηματοδοτείται απ' την «τοπική κοινωνία» και αυτό φαίνεται στα έξοδα ανά μαθητή. Η ταξική διάσταση της εκπαίδευσης αντανακλάται και στους εκπαιδευτικούς. Στο Γυμνάσιο, το 11% των εκπαιδευτικών δεν έχει ούτε πτυχίο μπάτσελορ, ενώ το ποσοστό αυτό στις φτωχές περιοχές αυξάνεται στο 16%. Τα ποσοστά στα Δημοτικά είναι 7% και 10%, αντίστοιχα. Επιπλέον, οι καθηγητές «αξιολογούνται», σύμφωνα με τους στόχους που έχουν οριστεί, διαφορετικά έχουν ποινές ή απολύονται: Πρόσφατο είναι το παράδειγμα από ένα σχολείο στο Ρόουντ Αϊλαντ των ΗΠΑ όπου 74 καθηγητές τιμωρήθηκαν με απόλυση (!) για τις κακές επιδόσεις των μαθητών! Μάλιστα, ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν υπέρ της απόφασης, υποστηρίζοντας ότι τα μέλη της σχολικής επιτροπής πήραν τη σωστή απόφαση για τα παιδιά.

Την ίδια ώρα που η εκπαίδευση στις ΗΠΑ έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να κάνουν ...πάρτι στα σχολεία: Αναφέρουμε μόνο τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πολυεθνική τροφίμων απαιτεί από τα επιχορηγούμενα Δημοτικά οι πράξεις μαθηματικών να διδάσκονται προσθαφαιρώντας πατατάκια, ενώ στα Λύκεια αξιώνει οι μαθητές να φορούν μπλούζες και καπέλα με το σήμα της!
Η ημέρα της «Coca-cola» είναι μέρα συμμετοχής των σχολείων σε εθνικό διαγωνισμό. Μάλιστα, τα σχολεία που έχουν τις καλύτερες ιδέες για τα εκπτωτικά κουπόνια αγοράς του αναψυκτικού, κερδίζουν επιχορήγηση 10.000 δολάρια. Οι όροι «συνεργασίας» με τα σχολεία φτάνουν συχνά και στον παραλογισμό. Χαρακτηριστική η περίπτωση σχολείου που συνεργάζεται με την «Coca-cola», όπου αποβλήθηκε μαθητής επειδή φορούσε μπλούζα ανταγωνιστικής εταιρείας!
Η χρησιμοποίηση των σχολικών χώρων (ταράτσες, τοίχοι, πίνακες ανακοινώσεων) για διαφημίσεις χορηγών έχει αυξηθεί την τελευταία διετία κατά 540%.
«Κανένα παιδί πίσω»...
Το υπουργείο Παιδείας της χώρας μας έχει ξεκινήσει να προωθεί τη λογική των «καινοτόμων» σχολείων και «καινοτόμων» εκπαιδευτικών που «ξεχωρίζουν». Η προέκταση αυτής αντίληψης είναι το πρόγραμμα «Κανένα Παιδί Πίσω» που εφαρμόστηκε το 2001 στις ΗΠΑ απ' την κυβέρνηση Μπους, με την υποστήριξη Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών μελών του Κογκρέσου. Στόχος και αυτού του προγράμματος ήταν, υποτίθεται, η δημιουργία προϋποθέσεων για ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές.

Με το πρόγραμμα εξαρτήθηκε η σχολική απόδοση και η χρηματοδότηση σχολείων και εκπαιδευτικών απ' τις επιδόσεις των μαθητών σε διαγωνισμούς, στα μαθήματα της γλώσσας και των μαθηματικών. Οι διαγωνισμοί επιβλήθηκαν από την Τρίτη Δημοτικού έως την Τρίτη Λυκείου, χωρίζοντας τα σχολεία σε λίστες «καλών» και «κακών», με κυρώσεις ή επιβραβεύσεις. Μεταξύ των κυρώσεων ήταν η μείωση κατά 50% της κρατικής και πολιτειακής χρηματοδότησης μετά από δύο χρόνια αποτυχίας, η αντικατάσταση των δασκάλων μετά από τέσσερα χρόνια κακών επιδόσεων στους διαγωνισμούς και το κλείσιμο των σχολείων μετά από πέντε χρόνια αρνητικών μαθητικών αποδόσεων!

Συνέπεια του προγράμματος ήταν η αύξηση του αποκλεισμού των μη προνομιούχων μαθητών, οι οποίοι παραμελούνταν απ' τους εκπαιδευτικούς, που νοιάζονταν για τους αποδοτικότερους μαθητές στους διαγωνισμούς. Μάλιστα, οι μαθητές που δεν είχαν καλά αποτελέσματα ήταν τα «μαύρα πρόβατα» στα σχολεία, αφού η συμμετοχή τους στις γραπτές εξετάσεις επιδείνωνε την εικόνα του σχολείου προς τα έξω και άρα μείωνε τις αποδοχές των εκπαιδευτικών! Σε ορισμένα σχολεία οι διευθυντές έφτασαν στο σημείο να μη δέχονται εγγραφή μαθητών με χαμηλούς βαθμούς, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εξαναγκάζονταν στη συμμετοχή σε «ειδικά προγράμματα» χαμηλών απαιτήσεων! Ολέθρια ήταν τα αποτελέσματα και στο περιεχόμενο του σχολείου, αφού περιθωριοποιήθηκαν τα μαθήματα που δε συμπεριλαμβάνονταν στις γραπτές εξετάσεις αξιολόγησης των μαθητών.

Τέλος, στην Αυστραλία προωθείται ως στοιχείο αξιολόγησης των σχολείων των δύο πρώτων βαθμίδων της εκπαίδευσης η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων απ' τους μαθητικούς διαγωνισμούς, που θα καταγράφουν τα καλύτερα και τα χειρότερα σχολεία της χώρας. Σχεδιάζεται ένα σύστημα που θα διαθέτει σε κάθε γονιό ένα συγκεκριμένο ποσό ανά μαθητή (βλέπε κουπόνια), το οποίο θα διατίθεται στο σχολείο της επιλογής του γονιού, με κριτήρια τα αποτελέσματα των γραπτών μαθητικών εξετάσεων. Στόχος είναι η σύνδεση της χρηματοδότησης των σχολείων με τις αξιολογήσεις της αγοράς, για να συρρικνωθεί περισσότερο η δημόσια εκπαίδευση και να κατευθυνθούν επιπλέον χρήματα στα ιδιωτικά σχολεία, που ήδη παίρνουν το μεγαλύτερο μερίδιο.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Στέλνει τα μεταπτυχιακά στις επιχειρήσεις!

Από το Γενάρη του 2011 θα χρηματοδοτείται μόνο ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα ανά τμήμα. Η αφορμή, υποτίθεται, είναι οι περικοπές στον προϋπολογισμό του υπουργείου Παιδείας. Στο σχετικό έγγραφο του υφυπουργού Παιδείας, Ι. Πανάρετου, προς τα πανεπιστήμια, αναφέρεται, όμως, ότι «στις περιπτώσεις όπου σε τμήματα λειτουργούν περισσότερα του ενός προγράμματα που δεν μπορούν να έχουν άλλες πηγές χρηματοδότησης εκτός του τακτικού προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου, συνίσταται η συγχώνευσή του σε ένα Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, το οποίο θα έχει διαφορετικές κατευθύνσεις».

Με αυτόν τον τρόπο το υπουργείο Παιδείας, στην ουσία, ζητά απ' τα μεταπτυχιακά να αξιοποιήσουν το νόμο της ΝΔ που τους επιτρέπει να ψάχνουν χορηγούς και χρηματοδότες στον ιδιωτικό τομέα. Η απόφαση της κυβέρνησης είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η ΝΔ κόβει και το ΠΑΣΟΚ ράβει. Με το νόμο της ΝΔ η λειτουργία των μεταπτυχιακών μετατράπηκε σε λειτουργία «επιχείρησης». Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, αφού υλοποίησαν τη διαδικασία της Μπολόνια για το σπάσιμο της Ανώτατης Εκπαίδευσης σε τρεις κύκλους σπουδών (πτυχίο - μεταπτυχιακό - διδακτορικό), επιβάλλοντας δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, τους έδωσαν τη δυνατότητα «χορηγιών» από τις επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι οι επιχειρήσεις να έχουν λόγο στο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Με την απόφαση του υπουργείου για περικοπή κονδυλίων στα μεταπτυχιακά η αναζήτηση χρηματοδότη, για πάρα πολλά, θα παρουσιαστεί ως ...όρος επιβίωσης. Και εκτός από τη χρηματοδότηση από επιχειρήσεις (με τα όποια ανταλλάγματα), ο άλλος τρόπος «επιβίωσης» των μεταπτυχιακών είναι: Υπέρογκα δίδακτρα! Σημειώνεται ότι σήμερα λειτουργούν περίπου 500 μεταπτυχιακά σε όλη τη χώρα και τα δίδακτρά τους κυμαίνονται από 4.000 έως 20.000 ευρώ, ενώ όπου, ακόμα, δεν υπάρχουν δίδακτρα, οι φοιτητές πληρώνουν με έμμεσους τρόπους (λειτουργικά έξοδα, φωτοτυπίες, κτλ.).

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
14/6/2008 -- Με στόχο την επιχειρηματική λειτουργία πανεπιστημίων
9/3/2008 -- Αγοραία μεταπτυχιακά!
29/7/2004 -- Στον «αέρα» νέα τμήματα και μεταπτυχιακά
23/2/2002 -- Με τις ευλογίες της «Μπολόνια» και των επιχειρήσεων
27/1/1995 -- Διατηρούνται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στους εκπαιδευτικούς του ΕΠΑΛ Περάματος

κατά την περιοδεία που έκανε την Πέμπτη με αφορμή τα τεράστια κτιριακά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, η Αλέκα Παπαρήγα μίλησε ακόμα στους μαθητές του ΕΠΑΛ, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.

Οταν μιλάμε για το χώρο της εκπαίδευσης ξέρουμε ότι οι συντελεστές είναι οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι οικογένειες, οι γονείς. Ολοι αυτοί και ο καθένας έχει τη δική του συμβολή. Τον βλέπουμε ως ένα βαθμό και ως έναν ενιαίο χώρο. Το λέμε γιατί προσπαθούμε να δούμε τους εκπαιδευτικούς με τα προβλήματά τους τα επαγγελματικά αλλά και ταυτόχρονα τα ουσιαστικά προβλήματα που υπάρχουν και πάνω στην άσκηση της διδασκαλίας.

Γιατί ένα είναι η επαγγελματική πλευρά, ο μισθός, όλα αυτά τα χτυπήματα που δέχεστε, στην ουσία έχουμε μείωση μισθών, περικοπές επιδομάτων, κλπ., περικοπές στην Παιδεία. Αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε ότι θα οξυνθεί το ουσιαστικό και του τρόπου άσκησης του επαγγέλματος. Και αυτά πάνε μαζί.

Δεν μπορείς να διαχωρίσεις το επάγγελμα από την αμοιβή. Γι' αυτό ως Κόμμα έχουμε και εξειδικευμένο μισθολόγιο στο χώρο των εκπαιδευτικών. Ξεκινάμε και από ένα διαφορετικό κατώτατο μισθό. Οταν παραδείγματος χάριν γενικά για τους εργατοϋπάλληλους λέμε 1.400 ευρώ πρώτος μισθός, για σας λέμε 1.900. Παίρνουμε υπόψη και το ίδιο το επάγγελμα, τη συνθετότητα, τη δυσκολία που έχει και που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο.

Παίρνουμε υπόψη τα παιδιά, από ποια οικογένεια προέρχονται. Ιδιαίτερα στα ΕΠΑΛ, το ζείτε και σεις καλύτερα από μας, η κοινωνική σύνθεση των οικογενειών είναι πιο πολύ προς τα εργατικά, τα λαϊκά στρώματα. Αρα, πρέπει να πάρεις υπόψη σου την περιοχή, ποια παιδιά συνωστίζονται στα ΕΠΑΛ, αν και μειώνεται ο αριθμός. Και τρίτο, παίρνουμε υπόψη τα ίδια τα παιδιά, το παρόν και το μέλλον τους.

Να καταργηθεί το ανισότιμο διπλό σχολείο
Θεωρούμε ότι το δίκτυο της επαγγελματικής μόρφωσης πρέπει να αρχίζει μετά τα 18 χρόνια, αφού θα έχει ολοκληρωθεί η γενική μόρφωση, που δεν είναι μόνο θεωρητική ή μόνο πρακτική, αλλά ένα ενιαίο επίπεδο γνώσης. Γιατί είμαστε στον 21ο αιώνα. Αλλες ήταν οι ανάγκες στο 19ο, άλλες στον 20ό αιώνα. Υποστηρίζουμε λοιπόν ένα ενιαίο επίπεδο μόρφωσης, που να καταργεί αυτούς τους διαχωρισμούς. Μετά, από εκεί, το κάθε παιδί θα βρει το δρόμο του. Τι το ενδιαφέρει οπωσδήποτε είναι φανερό. Εδώ βλέπετε και μικρά παιδάκια καμιά φορά δείχνουν προδιάθεση κάποιας επιλογής.

Και βεβαίως μετά τα 18 να υπάρχει η επαγγελματική εκπαίδευση, την οποία εμείς βλέπουμε υψηλού επιπέδου, δημόσια, η οποία να αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Εδώ επίσης ξεκινάμε από το γεγονός ότι όλα τα επαγγέλματα, όλα μα όλα τα επαγγέλματα, είναι μέρος της οικονομικής και κοινωνικής διαδικασίας. Μάλιστα, η αντίληψη που έχουμε εμείς και στα ζητήματα της εκπαίδευσης στο σοσιαλισμό, δε θεωρούμε ότι υπάρχει απλή και σύνθετη εργασία, ειδικευμένη και ανειδίκευτη. Διότι η εργασία - και όπως μάλιστα έχει κοινωνικοποιηθεί - είναι μέρος μιας ενιαίας διαδικασίας. Ενας καταμερισμός δουλειάς μέσα σε μία κοινωνία.

Ξεκινάμε από το ότι όλα τα επαγγέλματα, όλες οι εργασίες συνιστούν ένα σύνολο. Φανταστείτε ένα νοσοκομείο χωρίς το νοσηλευτικό προσωπικό, ένα σχολείο χωρίς τις καθαρίστριες, τον φύλακα, χωρίς τις διοικητικές υπηρεσίες. Ο καθένας έχει τη συμβολή του. Αυτή είναι η θέση μας για το σχολείο. Κανένας διαχωρισμός στο σχολείο. Με την πρόταση που κάνουμε εμείς δε θα περισσέψει κανένας εκπαιδευτικός, της δικής σας βαθμίδας.

Το ανισότιμο διπλό σχολείο πρέπει να καταργηθεί. Εν πάση περιπτώσει, από τη στιγμή που δεν καταργείται και δεν εξαρτάται από εμάς, μας ενδιαφέρει να έχετε αναλυτικά προγράμματα, βιβλία που προσαρμόζονται στο περιεχόμενο του σχολείου. Μας ενδιαφέρει ακόμα εδώ η μόρφωση να μην έχει διαφορές από τα Γενικά Λύκεια. Μας ενδιαφέρει η δυνατότητα πρόσβασης στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ, μας ενδιαφέρουν βέβαια οι συνθήκες των εκπαιδευτικών, οι αμοιβές τους, η σταθερότητα στη δουλειά, κλπ. Και μας ενδιαφέρει και η στήριξη των οικογενειών όπου χρειάζεται και των παιδιών, γιατί ξέρουμε ότι είναι από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα.

Πλήρης και σταθερή δουλειά για όλους
Στο χώρο το δικό σας πιστεύουμε ως Κόμμα ότι οι εκπαιδευτικοί θα αρπάξουν πολλά χαστούκια, ο κλάδος των εκπαιδευτικών τα επόμενα χρόνια. Και κοιτάξτε να δείτε, δε λέμε ότι θα αρπάξουν τώρα τα χαστούκια. Πολλές φορές τα προβλήματα έρχονται σωρευτικά, είναι διαχρονικά.

Καταρχήν εμείς είμαστε υπέρ της κατάργησης του διαχωρισμού των εκπαιδευτικών, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, τακτικοί, κλπ. Ξέρουμε ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών στη χώρα, αλλά για μας το πολλοί ή λίγοι εκπαιδευτικοί είναι σχετικό, όταν υπάρχουν τάξεις με 30 και 35 μαθητές, όταν υπάρχουν αυτοί που εγκαταλείπουν τα σχολεία. Το πολλοί ή λίγοι εξαρτάται από το τι θες. Ακόμα και αν θεωρητικά πούμε - εμείς δεν το πιστεύουμε - ότι είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί, γιατί, μήπως υπάρχει κανένας σχεδιασμός στην οικονομία άρα να υπάρχει και σχεδιασμός στα επαγγέλματα; Αναρχία υπάρχει. Επομένως, να μη ζητάνε, πώς να πω, τα ρέστα από τους εκπαιδευτικούς.

Για μας, έτσι όπως βλέπουμε τις τάξεις, μικρές τάξεις, μπορούν να διοριστούν όλοι οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί. Να καταργηθούν όλα αυτά, κάπου τέσσερις επετηρίδες υπάρχουν σήμερα και δεν ξέρουν πόσες θα κάνουν. Και κάθεσαι τώρα και λες: Να μπουν αυτοί που είναι αδιόριστοι χρόνια, να περάσουν αυτοί που είναι ωρομίσθιοι, να περάσουν οι αναπληρωτές; Αλλος σου λέει να περάσουν αυτοί που κοντεύουν 40 χρόνων, που είναι απ' έξω, άλλος σου λέει και αυτός που τελειώνει τώρα πού θα βρει δουλειά; Δηλαδή, μια σειρά διλήμματα τα οποία είναι υπαρκτά και εμάς μας έχουν απασχολήσει.

Αλλά άμα πας με αυτή τη λογική, να διευθετήσεις αυτά τα προβλήματα, δεν υπάρχει λογική και σίγουρα θα αδικήσεις κάποιους. Και αυτούς που είναι αδιόριστοι χρόνια και ενδεχομένως έχουν ετεροαπασχοληθεί. Και σου λένε, οι ετεροαπασχολούμενοι θα μπουν, αυτοί που έχουν δώσει μια και δυο φορές ΑΣΕΠ, γιατί να μην μπουν αυτοί; Να μπουν και οι νεότεροι. Εμείς λέμε όλοι πρέπει να βρουν δουλειά. Και ιδιαίτερα στον τομέα της Παιδείας. Μείωσε τις τάξεις και, αν θέλετε, όπως βλέπουμε εμείς τη διδασκαλία η οποία έχει περιθώρια συλλογικής δουλειάς, είναι πολύπλευρη η διδασκαλία, μπορούν να απορροφηθούν όλοι.

Επιδιώκουν "συντριπτικά κατάγματα"
Τα μισθολογικά θα χειροτερεύσουν. Και αυτά, η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών - γυναικών, θα γίνουν. Μπορεί να μην υπάρχουν διαφορές ανδρών - γυναικών στο μισθό στο δικό σας τον τομέα, αλλά υπάρχουν ιδιαιτερότητες στο χώρο της γυναίκας, και δεν το λέω ούτε υποτιμητικά ούτε τίποτα. Διότι στις συνθήκες που ζούμε, οι γυναίκες τραβάνε μεγαλύτερο λούκι, όπως ξέρετε, στο συνδυασμό οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν τώρα με ένα κήρυγμα μέσα στην οικογένεια.

Και πολύ περισσότερο, ούτε όλοι είναι ζευγάρια εκπαιδευτικοί. Της άλλης ο άνδρας είναι άνεργος, άλλης δουλεύει έτσι, δηλαδή δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτή τη λογική, να περιορίσουμε το ζήτημα, να λύσει το πρόβλημα της διπλής, ας πούμε, βάρδιας της γυναίκας, να λυθεί μέσα από τις σχέσεις των δύο φύλων. Είναι πλευρά και αυτή, δεν την υποτιμούμε, αλλά πολιτικά δεν μπορούμε να το λύσουμε αυτό το ζήτημα. Αυτό λύνεται, αν θέλετε, μέσα από μια διαπαιδαγωγική δουλειά.

Αλλά εδώ όταν έχεις μία άδικη κοινωνική πολιτική, δεν μπορείς να λύσεις το ζήτημα πώς θα διευθετήσει ο άνδρας, η γυναίκα, η πεθερά, ο πεθερός, η μαμά και ο μπαμπάς αυτά τα ζητήματα. Επομένως, για μας υπάρχει θέμα ιδιαιτερότητας της γυναίκας. Αν θέλετε, μια ιδιαιτερότητα και βιολογική λόγω της μητρότητας, κλπ., αλλά δε δικαιολογεί ανισότητα. Βιολογικές διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα στο νέο εργαζόμενο και τον ηλικιωμένο, ή αν θέλετε διαφορές στην εμπειρία. Αλλη εμπειρία έχει ο νέος εκπαιδευτικός, άλλη εμπειρία έχει ο εκπαιδευτικός που έχει κάποια χρόνια. Αλλά αυτές οι ιδιαιτερότητες είναι φυσιολογικές και δε δικαιολογούν κοινωνικές και ταξικές ανισότητες.

Αυτά τα προβλήματα θα οξυνθούν. Το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας, κλπ., θα δεχτεί "συντριπτικά κατάγματα", να το πω έτσι. Θα έρθουν πράγματα που δεν τα διανοούμασταν πριν δέκα χρόνια, δεν μπορούσε να διανοηθεί ο απλός άνθρωπος. Μείωση παροχών, μείωση συντάξεων, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, κλπ., κλπ., πολλαπλές εργασιακές σχέσεις. Και οι εκπαιδευτικοί απειλούνται από τον "Καλλικράτη" και σας παρακαλώ κρατήστε αυτό.

Αντιδραστικός ο "Καλλικράτης"
Με τον "Καλλικράτη" θα περάσουν τα σχολεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα νοσοκομεία. Ενα μικρός αριθμός νοσοκομείων θα μείνει στο κράτος, ενδεχομένως τα πανεπιστημιακά. Σκεφτείτε τώρα να έχει την ευθύνη στα σχολεία ο δήμος, ο νέος δήμος που θα γίνει. Πρώτα πρώτα είναι απαράδεκτο για μας, γιατί έτσι διασπάται ο ενιαίος χαρακτήρας του εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι άλλο πράγμα η ΤΑ να συμμετέχει, να αναδείχνει τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Αυτό μπορεί και πρέπει να γίνεται και άλλοι φορείς να το κάνουν. Και είναι άλλο πράγμα να καθορίζει τα πάντα και να 'χει την ευθύνη της λειτουργίας του σχολείου που σημαίνει περιεχόμενο.

Γιατί στο περιεχόμενο, πέρα από τα ενιαία μαθήματα, θα υπάρχει τοπική διαφοροποίηση. Δηλαδή, τι θα διδάσκεται εδώ στο Πέραμα, τα ειδικά μαθήματα στο Πέραμα ποια θα είναι; Και οι προσλήψεις και οι εργασιακές σχέσεις θα καθορίζονται. Και πρέπει να σας πω: Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει αυτές τις μέρες ότι και στη Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ έκλεισαν πολλά σχολεία λόγω έλλειψης πόρων.

Αυτονομείται το σχολείο ως μονάδα, μένουν κάποια μερικά ενιαία μαθήματα, αυτονομείται ως μονάδα, έσοδα - έξοδα θα ρυθμίζονται από τον κάθε δήμο και καταλαβαίνετε ότι θα πηγαίνει όπως στα δημοτικά τέλη. Θα μπαίνουν στα δημοτικά τέλη, θα τρέχουν οι γονείς να προσθέτουν χρήματα και θα καθορίζονται και οι εργασιακές σχέσεις και ο έλεγχος του εκπαιδευτικού θα γίνεται από την ΤΑ. Πρώτα πρώτα, η ΤΑ δε συγκροτεί τη σύνθεσή της πέρα από την πολιτική πλευρά, με κριτήρια τέτοια. Δηλαδή, ποιο τοπικό δημοτικό συμβούλιο θα κρίνει αν κάνετε καλά τη δουλειά σας ή θα κρίνει τα εκπαιδευτικά συμφέροντα; Αυτά είναι απαράδεκτα. Βεβαίως, θα δημιουργηθούν νέα όργανα που θα είναι και οι επιχειρηματίες, θα είναι διάφοροι φορείς.

Απειλούνται άμεσα οι εκπαιδευτικοί από αυτό. Ο "Καλλικράτης" ψηφίζεται, οι τοπικές εκλογές θα γίνουν με βάση τον "Καλλικράτη". Να σας πω, μπορεί να χρειαστεί ένα - δύο χρόνια να περάσουν αυτά στην ΤΑ. Δε γίνονται μέσα σε ένα χρόνο, αλλά μέσα σε μία 5ετία, 4ετία θα έχουν συντελεστεί. Και με βάση αυτά τα κριτήρια, το ΕΠΑΛ μπορεί και να πρέπει να κλείσει, να το κλείσουν δηλαδή με τα δικά τους τα κριτήρια.

Να μη γίνει ο κάθε εκπαιδευτικός μία βίδα
Για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, επιτρέψτε μου να σας πω ότι εμείς από την αρχή ήμαστε αντίθετοι. Και μας παρεξήγησαν ότι θέλουμε ανεξέλεγκτους τους εκπαιδευτικούς και δε δίνουμε τη δυνατότητα στο μαθητή, το γονιό και δεν ξέρω πού, να ελέγξουν τον εκπαιδευτικό. Η εκπαίδευση ελέγχεται μέσα από το αποτέλεσμά της, το μορφωτικό επίπεδο, μέσα από το πεδίο της οικονομίας, μέσα από το πολιτικό εποικοδόμημα, μέσα από τον πολιτισμό.

Εγώ σας λέω, και στην κοινωνία που εμείς παλεύουμε, τη σοσιαλιστική, πώς θα ελέγχεται το αποτέλεσμα. Ούτε μπορείς να ελέγχεις κάθε χρόνο. Βεβαίως, άμα βγάζεις επιστήμονες, άμα βγάζεις ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, με χαμηλό πολιτιστικό, εκεί λες, τι κάνει η Παιδεία; Αλλά πέρα από τη διαδικασία ελέγχου, η αξιολόγηση η οποία γίνεται, είναι με κριτήρια αντιεκπαιδευτικά, αντικοινωνικά, κλπ.

Και πρέπει να σας πω, η τραγική εξέλιξη για τους εκπαιδευτικούς θα είναι η εξής: Βεβαίως είσαστε κρατικοί υπάλληλοι, αυτές είναι οι εργασιακές σχέσεις. Ο κρατικός υπάλληλος είναι υποχρεωμένος να περνάει την κυρίαρχη αντίληψη σε όλα τα ζητήματα. Βεβαίως, έχει τη δυνατότητα ο εκπαιδευτικός να βάλει τη σφραγίδα του, την προσωπικότητά του, το στιλ του. Οσο και να θέλουν να τον κάνουν, ας πούμε, μία βίδα στο σύστημα, αν ο εκπαιδευτικός θέλει, ο σύλλογος, ή το σύνολο ή το κίνημα των εκπαιδευτικών το αποφασίσει, μπορεί να κάνει πάρα πολλές αντιστάσεις και να μη γίνει ο κάθε εκπαιδευτικός μία βίδα.

Ακριβώς επειδή, λοιπόν, δεν μπορούν να μετατρέψουν τον εκπαιδευτικό σε μία βίδα του συστήματος, όλες οι κυβερνήσεις - και η καθεμία προσθέτει - αυτό που θα κάνουν είναι το εξής: Μέσω του ψηφιακού σχολείου και του ηλεκτρονικού υπολογιστή, θα είσαστε - πώς να πω - ένας ενδιάμεσος, και μέσα από άλλες μεθόδους που επεξεργάζονται - που φαινομενικά είναι ριζοσπαστικές, η ομαδικότητα στην διδασκαλία - ομαδικά θα επιδρούν στο μαθητή. Δεν είμαστε αντίθετοι με την έννοια της ομαδικής δουλειάς και εργασίας. Αλλά να μη χάνεται το άτομο. Ιδιαίτερα το παιδί που διαμορφώνει την προσωπικότητά του, δεν μπορεί να χαθεί μέσα σε μια ομάδα. Ούτε ο μεγάλος άνθρωπος, αλλά ιδιαίτερα το παιδί.

Μέσα όμως από αυτό, ηλεκτρονικός υπολογιστής, ομαδικό αποτέλεσμα, πάει να ισοπεδωθεί όποιος ενεργητικός ρόλος, θετικός, να πω και αρνητικός, που μπορεί να παίξει ένας εκπαιδευτικός. Αλλά εμείς στηρίζουμε το θετικό ρόλο του εκπαιδευτικού - μπορεί να παίξει ο εκπαιδευτικός. Διαφορετικά, ο μαθητής θα δέχεται εκεί παθητικά, θα αποθηκεύει στο κεφάλι του διάφορες γνώσεις.

Ενιαίο μέτωπο με πολιτικά κριτήρια
Η ανεργία είναι συνοδοιπόρος γενικά των όποιων απολυτηρίων, ακόμα και των πανεπιστημιακών. Καταλαβαίνετε τώρα τα παιδιά που θα τελειώνουν τα ΕΠΑΛ. Φυσικά θα βρίσκουν δουλειά περιοδικά. Αυτή είναι η ουσία, είναι η προσαρμογή της εκπαίδευσης στους νόμους της αγοράς, που θέλει 7 και 8 φορές στη διάρκεια της ζωής να αλλάζεις επάγγελμα. Και δεν αλλάζεις επάγγελμα επειδή έχεις μία θετική εξέλιξη, έχεις κάτι το καινούριο και προσχωρείς σε αυτό. Αλλάζεις αναγκαστικά, αφού απολύεσαι. Πρόκειται για γνώσεις ληξιπρόθεσμες.

Το τελευταίο ντοκουμέντο της ΕΕ για μέχρι το 2020, η στρατηγική "ΕΕ 2020", λέει καθαρά ότι αν δεν προσαρμόσουμε την εκπαίδευση στον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, θα χάσουμε. Λοιπόν, νομίζω καταλαβαίνετε ότι ανταγωνιστικότητα στις επιχειρήσεις και εκπαίδευση σημαίνει πια εκχυδαϊσμός της μόρφωσης. Βεβαίως, πάντα ήταν μέσα, δε λέγαμε ότι ήταν έξω από τη λογική της οικονομίας η εκπαίδευση, ούτε πρέπει να έξω από τη λογική. Αλλά πρόκειται ακριβώς για μία χυδαιοποίηση της μορφωτικής διαδικασίας, που βγάζει ανθρώπους μηχανάκια, υποταγμένους, με ληξιπρόθεσμες γνώσεις, ευκαιριακές. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού καθαρά απαξιώνεται.

Δεν τα βλέπουμε όμως μοιρολατρικά, να το ξεκαθαρίσουμε. Απλώς να σας πω με μια κουβέντα: Οι συνηθισμένοι συνδικαλιστικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που τα προηγούμενα χρόνια έφεραν θετικά αποτελέσματα και στο χώρο της Παιδείας - δεν το υποτιμάμε, άλλωστε όταν λέμε να μη χάσουμε κατακτήσεις, σημαίνει ότι δεχτήκαμε ότι ασκήσαμε πίεση και έφερε κάποια αποτελέσματα, ανεξάρτητα αν ήταν κατώτερα προσδοκιών ή απαιτήσεων - οι συνηθισμένοι αγώνες δε φέρνουν αποτελέσματα.

Κατά τη γνώμη μας πρέπει να ξεκινήσει ο κάθε εκπαιδευτικός από τη γενική πολιτική κατεύθυνση και να δει τις συνέπειες, τις συνθήκες δουλειάς του και την Παιδεία. Και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι γονείς, και στο μέτρο του δυνατού - γιατί μιλάμε για τα παιδιά - να το συνειδητοποιήσουν και οι μαθητές. Είναι αγώνας πολιτικός. Και επειδή μιλάμε για κρίση, η κρίση είναι υπαρκτή, δεν είναι παιχνιδάκι, ούτε πρόσχημα. Αλλά σε συνθήκες κρίσης, είτε θα περάσουν τα μέτρα με ηττημένο το κίνημα, είτε θα αντισταθεί το κίνημα, θα κερδίσει χρόνο, θα περιορίσει κάποια από αυτά - και το κέρδισμα χρόνου δεν είναι κακό, αν δεν μπορείς περισσότερα - ή θα βρεθεί σε μάχη αντεπίθεσης.

Και επειδή η Παιδεία και η οικονομία είναι δεμένα, εμείς λέμε καθαρά ότι χρειάζεται σύγκρουση και ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και στο πολιτικό επίπεδο και στο επίπεδο της οικονομίας. Βλέπεις, όταν η Παιδεία διαπλέκεται ας το πούμε - και διαπλέκεται στενά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά σε συνθήκες καπιταλιστικού συστήματος - με τις επιχειρήσεις, αυτή είναι η εξέλιξη. Και η διαπλοκή θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη μέσω των δήμων, των επιχειρήσεων, μέσω της ΤΑ.

Εμείς, όπως ξέρετε, μιλάμε για ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για κοινούς και ενιαίους αγώνες. Θεωρούμε ότι το εργατοϋπαλληλικό κίνημα πρέπει πιο αποφασιστικά να σηκώσει τα θέματα της Παιδείας και της αλληλεγγύης στους εκπαιδευτικούς και το περιεχόμενο της Παιδείας. Αυτό δεν καταργεί τον ιδιαίτερο ρόλο των εκπαιδευτικών, αλλά εδώ πια χρειάζεται ένα κίνημα που αντιστέκεται σήμερα και κυρίως βάζει πλώρη για αλλαγή στο επίπεδο στο γενικό πολιτικό, στο επίπεδο της εξουσίας. Καθαρά πράγματα. 'Η εξουσία των μονοπωλίων ή λαϊκή εξουσία.

Τα επόμενα χρόνια οι εκπαιδευτικοί θα είσαστε στο στόχαστρο, θα γίνετε το όχημα συκοφάντησης. Εχετε γίνει, αλλά θα γίνετε ακόμα περισσότερο. Πάρτε το υπόψη σας και ότι πρέπει να κερδίσετε την εμπιστοσύνη των γονιών, που είναι εργαζόμενοι και συνάδελφοί σας σε άλλους κλάδους, και των παιδιών. Πρέπει να διαμορφωθεί με κοινωνικά, πολιτικά κριτήρια πραγματικά ένα ενιαίο μέτωπο».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
19/3/2010 -- Διάβασμα κι αγώνας για ένα σχολείο που θα μορφώνει
25/1/2009 -- Ο τομέας Παιδείας οργανώνεται με βάση ποια κοινωνία, ποια οικονομία, ποια ανάπτυξη υπηρετεί
4/10/2008 -- Η Παιδεία να γίνει υπόθεση παλλαϊκής πάλης
23/3/2008 -- Χρειάζεται πολιτική ανατροπή, για να εξασφαλιστούν συλλογικά δικαιώματα στη νεολαία
12/9/2007 -- Κοινό μέτωπο πάλης για να μην περάσουν τα χειρότερα

Φόροι κατά ριπάς... και "άσφαιρα" τεκμήρια

Τα φορολογικά βάρη επωμίζονται τα μεσαία εισοδήματα ενώ την ίδια ώρα προκύπτουν περιορισμένες ελαφρύνσεις για τα χαμηλά και σαφώς ανάλαφρα... για τους έχοντες και κατέχοντες.
Ταυτόχρονα όμως μένουν εκτός κλίμακας και φορολογούνται αυτοτελώς ορισμένες κατηγορίες εισοδημάτων, όπως για παράδειγμα τα μπόνους που λαμβάνουν τα στελέχη των επιχειρήσεων είτε σε ρευστό είτε σε μετοχές.

Με τις ρυθμίσεις του νέου φορολογικού νομοσχεδίου προκύπτει αύξηση της φορολογίας ακόμα και για εισοδήματα πάνω από 22.000 ευρώ λόγω του γεγονότος ότι ψαλιδίζονται σημαντικές αφορολόγητες δαπάνες και μάλιστα στην περίπτωση των τόκων των στεγαστικών δανείων για απόκτηση πρώτης κατοικίας αναδρομικά πριν από το 2003.

Ο γενικός κανόνας με βάση τη νέα κλίμακα -αν δεν ληφθεί υπόψη το ροκάνισμα των φοροαπαλλαγών- είναι περιορισμένης έκτασης ελαφρύνσεις για εισοδήματα κάτω των 28.000 ευρώ, οι οποίες για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο δεν αντισταθμίζουν παρά ελάχιστο μέρος των απωλειών από τις περικοπές στις αποδοχές.

Οι επιβαρύνσεις αρχίζουν σταδιακά από τα 28.000 ευρώ και πάνω και κλιμακώνονται αισθητά για εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ λόγω της αύξησης του φορολογικού συντελεστή στο 45% από 40%.

Τα τεκμήρια διαβίωσης που προσδιορίζουν το ελάχιστο ύψος φορολογητέου εισοδήματος διευρύνονται, αλλά συνιστούν άσφαιρα πυρά κατά του μαύρου χρήματος και των υπόγειων συναλλαγών, αφού τα οριζόμενα ποσά των δαπανών καλύπτονται από χαμηλά εισοδήματα και συνεπώς αφήνουν μεγάλα περιθώρια φοροδιαφυγής. Πέραν αυτού είναι για όσους διάγουν πολυτελή βίο ηπιότερα σε σύγκριση με τα ισχύοντα.

Για παράδειγμα:

Αν κάποιος έχει πρώτη κατοικία 150 τετραγωνικών μέτρων, ένα αυτοκίνητο 1.800 κυβικών και ένα εξοχικό 80 τετραγωνικών με βάση τα νέα τεκμήρια θα πρέπει για να τα καλύψει να δηλώσει στην Εφορία εισόδημα 17.600 ευρώ.
Δηλαδή με μηνιαίες αποδοχές 1.466 ευρώ απενεργοποιεί τα τεκμήρια και έχει ξεμπλέξει με την Εφορία.

Ελεύθερος επαγγελματίας που έχει στην κατοχή του κατοικία 100 τ.μ. και αυτοκίνητο 1.400 κυβικών και δηλώνει φτωχός με ετήσιο εισόδημα 6.000 ευρώ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα νέα τεκμήρια, αφού η δαπάνη που θα του υπολογίσει η Εφορία ανέρχεται σε 10.000 ευρώ και συνεπώς θα παραμείνει αφορολόγητος.
Φορολογούμενος διαμένει σε ιδιόκτητη κατοικία 300 τετραγωνικών μέτρων σε ακριβές περιοχές της Αττικής, όπως στη Σαρωνίδα, με αντικειμενική τιμή 2.800 ευρώ το τ.μ. και έχει και ένα πολυτελές τζιπ 3.000 κυβικών. Με τα παλαιά τεκμήρια το εισόδημα που έπρεπε να εμφανίσει στην Εφορία ήταν 131.500 ευρώ, ενώ με τα νέα 35.800 ευρώ, δηλαδή καλύπτει πλέον τα τεκμήρια με εισόδημα χαμηλότερο κατά 95.700 ευρώ.
Το άλλο παράδοξο των τεκμηρίων διαβίωσης είναι ότι τα εξοχικά και οι πολυτελείς βίλες έχουν δαπάνη συντήρησης και χρήσης κατά 50% χαμηλότερη σε σχέση με την πρώτη κατοικία και έτσι η κάλυψη του τεκμηρίου τους είναι μια εύκολη υπόθεση ακόμα και για μεσαία εισοδήματα.

Με το νομοσχέδιο γίνονται θετικά βήματα προς την κατεύθυνση του περιορισμού της φοροδιαφυγής όπως η κατάργηση της ευνοϊκού καθεστώτος της τεκμαρτής φορολογίας για δεκάδες επαγγελματικές ομάδες και οι νέες αυστηρότερες ποινές, που φθάνουν μέχρι το κλείσιμο καταστημάτων και τις ποινικές διώξεις, ενώ προς άρση των αδικιών κινούνται οι ρυθμίσεις για ένταξη στην κλίμακα των αμοιβών που σήμερα φορολογούνται αυτοτελώς με χαμηλότερους συντελεστές.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
antonakos@pegasus.gr

When evening falls
She'll run to me
Like whispered dreams
Your eyes can't see
Soft and warm
She'll touch my face
A bed of straw
Against the lace

* We believed we'd catch the rainbow
Ride the wind to the sun
Sail away on ships of wonder
But life's not a wheel
With chains made of steel
So bless me come the dawn
Come the dawn

Στο τέλος ενός εξαντλητικού Σαββάτου, είναι μία ανακούφιση η μουσική ...

Φάντος, το ρεμπέτικο της Πορτογαλίας

Θα μπορούσε να ήταν χορεύτρια, αν στη σχολή χορού που πήγε στα 14 χρόνια της δεν της επεσήμαναν ότι ήταν αργά για ν αρχίσει μαθήματα χορού. Θα μπορούσε να είναι μια περίφημη φωνή για διαφημίσεις, αν δεν διαπιστωνόταν ότι τραγουδά πολύ καλύτερα απ ό,τι να εκφωνεί διαφημίσεις.



Ο λόγος για την Ντούλτσε Πόντες, που με τη χαρακτηριστική, μελωδική, γεμάτη πάθος φωνή της επαναπροσδιόρισε τα παραδοσιακά πορτογαλικά φάντος, την τραγουδίστρια που έβαλε στον μουσικό χάρτη κι έκανε οικουμενικούς τους ήχους της πορτογαλέζικης παράδοσης.
Φάντο σημαίνει μοίρα. Και για την 40χρονη σήμερα Ντούλτσε Πόντες το τραγούδι υπήρξε η «μοιραία» διαδρομή της. Η συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον το 1991 αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης μιας πορείας που την έφερε στο προσκήνιο. Τότε άρχισε να ψάχνει για τις ρίζες της πορτογαλέζικης μουσικής, συμπεριλαμβανομένης και της παραδοσιακής μουσικής φάντο.

Το φάντο θεωρούνταν τότε για πολλούς «εκτός μόδας», αποτελούσε ήδη μια ξεχασμένη πτυχή στην πολιτιστική κληρονομιά της Πορτογαλίας, καθώς το αγνοούσε η νέα γενιά και επιβίωνε μόνο σαν ατραξιόν για τους τουρίστες. Η Ντούλτσε Πόντες κατάφερε να βγάλει το είδος απ την αφάνεια, να το «αναστήσει» και ταυτόχρονα να το ενισχύσει και να το εξελίξει.


Η φωνή της δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ ούτε μέσα σε κάποια σύνορα. Ο τρόπος που ερμηνεύει είναι από μόνος του ένα είδος μουσικής. Ετσι ακόμα και όταν τραγουδάει ροκ, ποπ, φάντο ή κάποιο τραγούδι άλλης χώρας το στυλ της είναι μοναδικό και αλάνθαστο.

Δισκογραφικά, το 1992 κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ της «Λουσιτάνα» και από τον επόμενο χρόνο, με τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά της, το «Λάγκριμας», γίνεται πολίτης του κόσμου. Ακολουθεί το άλμπουμ «Α Μπρίσα Ντο Κορακάο» (1995), το διπλό λάιβ «Καμίνος» (1996), οι συνεργασίες της με τον Αντρέα Μποτσέλι και τους Βραζιλιάνους Σιμόνε και Γκαετάνο Βελόσο.

Στο άλμπουμ «Φόκους Μορικόνε εντ Ντούλτσε Πόντες» (2003) τραγουδά συνθέσεις του Ενιο Μορικόνε, με τον ίδιο να λαμβάνει μέρος στην ηχογράφηση.

Στην τελευταία δισκογραφική της δουλειά, το «Ο Coracao Tem Tres Ρortas» (Η καρδιά έχει τρεις πόρτες), ξεφυλλίζει και πάλι τα τετράδια της Αμάλια Ροντρίγκες (στην οποία την αφιερώνει) και άλλων μεγάλων δημιουργών.

Από ελληνικής πλευράς, η Ντούλτσε Πόντες έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Στέφανο Κορκολή και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.